“Ο μακρινός απόηχος του όρκου
των Ελλήνων μαχητών πριν από την μάχη των Πλαταιών, όπως μας τον διέσωσε
ο Αθηναίος ρήτορας Λυκούργος «ου περί πλείονος ποιήσομαι του ζην της ελευθερίας»
επαναλαμβάνεται σιωπηλά από τους ήρωες του Μεσολογγίου την τραγική
εκείνη νύχτα του χαλασμού. Είναι ο όρκος των τριακοσίων του Παπαφλέσσα
στο Μανάκι και των γυναικών της Μάνης που το 1826 με δρεπάνια και πέτρες
κατατρόπωσαν στο Δηρό τα πολεμόχαρα στίφη του Ιμπραήμ.
Γιατί η θυσία του Ζαλόγγου και των γυναικών της Ναούσης ήταν βέβαια ένας ηρωισμός αφάνταστου εθνικού μεγαλείου μπροστά στον οποίο θα υποκλίνεται η ελληνική ψυχή, αφού ό,τι την έκανε βιώσιμη εξαφανιζόταν. Τέτοιος ήταν στην αρχαιότητα και ο φρικιαστικός ηρωισμός των Αβυδηνών (όπως μας τον περιγράφει ο Πολύβιος) που για να μην εξανδραποδιστούν από τον Φίλιππο έσφαξαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους και μετά αλληλοεσφάγησαν.
Αλλά ο ηρωισμός των γυναικών της Μάνης δεν είχε τον χαρακτήρα αρνήσεως, αλλά καταφάσεως και υπερασπίσεως της ζωής που εκδηλώθηκε με ασυγκράτητη επιθετική ορμή, όπως στις απίθανες μυθικές διηγήσεις των αμαζόνων. Είναι η τυπική περίπτωση που η οιστρηλατημένη ψυχική ορμή, φλεγόμενη από το ζωπυρό μιας ιδέας, μεταβάλλει τον κοινό άνθρωπο σε ήρωα , την αδυναμία σε δύναμη πράγμα εντελώς αδύνατο για κάθε δουλόψυχο εραστή του σαρκίου του.“
Σπύρος Παγιατάκης, Γεν, Διευθυντής Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας, σε άρθρο με τίτλο: “Η φαινομενολογία του ηρωισμού και το έπος του 1821”- Βήμα, 25/3/1975- από το βιβλίο: Γυναίκες του 21, της Κούλας Ξηραδάκη, σ.210-211
ΙΣΤΟΡΙΚΟ: 1826-Μάχη τού Διρού. Ο Ιμβραήμ, ενώ επεχείρει την δευτέραν επίθεσίν του κατά τής Βέργας (24/6), επεβίβασε ταυτοχρόνως ισχυράς δυνάμεις εις τόν Διρόν, διά να κτυπήση τους Μανιάτας εκ τών όπισθεν. Η ίδια πανωλεθρία περίμενε τον επαρμένο σερασκέρη και στο δεύτερο μέτωπο πού άνοιξε στρατηγικώτατα στην καρδιά τής Μάνης, στο Διρό, όπου οι γυναίκες με τα δρεπάνια τού θερισμού, με πέτρες, με ξύλα, με τα δόντια και τα νύχια ακόμα, ξέσχισαν και θέρισαν στην κυριολεξία τις δυνάμεις του.
Οι τρομερές σκηνές άφθαστου ηρωισμού πού λαμβάνουν χώρα στα λουριά τού Διρού και σ’ όλη την γύρω περιοχή, είναι απίστευτοι ιστορικού και εθνικού μεγαλείου. «…Οἱ γυναῖκες ἐν τῷ ἄμα, κάμανε μεγάλο θᾶμα. Ἀνασκουμπώνουν τὶς ποδιὲς καὶ βάνουν πέτρες στρογγυλὲς. Καύκαλα ἀνοίγουνε πολλὰ ἤ σκορποῦνε τὰ μυαλὰ καὶ ἀρπάζουν τὰ δραπάνια καὶ τοὺς κόβουν τὰ κεφάλια…»
Η κόρη τού γέρο-Βοζίκη, Πανώρια, ενώ δύο Αιγύπτιοι είχον συλλάβει τόν καταληφθέντα είς τό χωράφι του πατέρα της καί προσπαθούσαν νά τόν δέσουν, απέκοψε τόν λάρυγγα τού ενός μέ τό δρεπάνι τη καί, μέ την βοήθειαν τού απαλλαγέντος, από τά χέρια τού Αιγυπτίου γέροντας, εσκότωσε καί τόν άλλον».
Όλη ή περιοχή εντός ολίγου εγέμισε από πτώματα τούρκων. Από τούς αποβιβασθέντας ελάχιστοι διεσώθησαν.
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ
Ελληνικό Ημερολόγιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου