Μεταπολίτευση στην Ελλάδα φεύγει με τρόπο ανάλογο με αυτόν που ήρθε: με μείωση της εθνικής κυριαρχίας. Το 1974 χάσαμε κομμάτι της Κύπρου, το 2011 παραδίδουμε την διαχείριση της ζωής μας σε ξένους επιτρόπους και υποθηκεύουμε τον πλούτο της χώρας και το μέλλον μας σε πολυεθνικές εταιρικού ή κρατικού τύπου. Τουλάχιστον το 74΄ η ήττα, συνοδεύτηκε από ήχους πολέμου, σήμερα η παραχώρηση της όποιας εναπομένουσας εθνικής κυριαρχίας, συνοδεύτηκε από τους ήχους των Mont Blank που υπέγραφαν τα ντοκουμέντα της συναλλαγής. Και αν το 74΄βρέθηκαν οι χουντικοί να χρεωθούν, την καταστροφή, σήμερα ποιον θα βρουν για αποδιοπομπαίο τράγο; Μήπως τους κατόχους αδειών κλειστών επαγγελμάτων;
Το τι συνέβη όλα αυτά τα 37 χρόνια μεταπολιτευτικής δημοκρατίας λίγο πολύ το ξέρουμε όλοι ή το βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Στον εθνικό τομέα μετά την κατοχή στην Κύπρο είχαμε την γριζοποίηση του Αιγαίου με προοπτική συνεκμετάλλευσης (ξεπουλήματος) με την Τουρκία. Τα Σκόπια ονομάζονται παντού Μακεδονία και μας ξεφτιλίζουν διεθνώς με την προπαγάνδα τους η οποία χρηματοδοτείτε από τις ελληνικές επενδύσεις στη χώρα αυτή. Η Βόρεια Ήπειρος άδειασε παρακινούμενη από ελλαδικούς υπερπατριώτες να το κάνει αυτό και ότι έμεινε γίνεται τουριστική ατραξιόν. Στην Θράκη έχουμε προξενοποίηση και ετοιμάζεται ομοσπονδιοποίηση με τους ελλαδίτες τοπικούς πολιτικούς να κάνουν ουρά για να κερδίσουν την εύνοια των Τούρκων.
Μετά το 1991 άνοιξαν τα σύνορα σε μία ανεξέλεγκτη μετανάστευση που στην ουσία σήμερα είναι το μείζον εθνικό και κοινωνικό πρόβλημα. Η Ελλάδα χάνεται όχι στα σύνορα αλλά στο κέντρο της Αθήνας που έχει μεταβληθεί σε πολυπολιτισμικό γκέτο. Η Ελλάδα χάνεται στα νηπιαγωγεία που τα ελληνόπουλα είναι μειοψηφία και στις κλινικές των εκτρώσεων στα οποία, τα ελληνόπουλα, είναι πλειοψηφία. Η Ελλάδα χάνεται γιατί κινδυνεύει η εθνική της σύσταση εξαιτίας των αλλογενών αλλά και η ψυχή της εξαιτίας των ξενικών τρόπων.
Η Μεταπολίτευση έφτιαξε μία κοινωνία υπέρμετρου καταναλωτισμού δημιουργώντας πλαστές ανάγκες με ψεύτικο χρήμα. Με διορισμούς σε ένα δυσλειτουργικό κομματικό κράτος, με δάνεια, με φούσκες, με σκάνδαλα. Και ήρθε η ώρα να τα πάρουν πίσω, διαλύοντας την μεσαία τάξη και μαζί της κάθε μορφή παραδοσιακής οικονομίας, κάθε μορφή μικρής ή μεσαίας επιχειρηματικότητας. Γιατί οι πολυεθνικές τα θέλουν όλα και τους θέλουν όλους υπαλλήλους τους.
Και μετά την Μεταπολίτευση τι;
Το τι συνέβη όλα αυτά τα 37 χρόνια μεταπολιτευτικής δημοκρατίας λίγο πολύ το ξέρουμε όλοι ή το βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Στον εθνικό τομέα μετά την κατοχή στην Κύπρο είχαμε την γριζοποίηση του Αιγαίου με προοπτική συνεκμετάλλευσης (ξεπουλήματος) με την Τουρκία. Τα Σκόπια ονομάζονται παντού Μακεδονία και μας ξεφτιλίζουν διεθνώς με την προπαγάνδα τους η οποία χρηματοδοτείτε από τις ελληνικές επενδύσεις στη χώρα αυτή. Η Βόρεια Ήπειρος άδειασε παρακινούμενη από ελλαδικούς υπερπατριώτες να το κάνει αυτό και ότι έμεινε γίνεται τουριστική ατραξιόν. Στην Θράκη έχουμε προξενοποίηση και ετοιμάζεται ομοσπονδιοποίηση με τους ελλαδίτες τοπικούς πολιτικούς να κάνουν ουρά για να κερδίσουν την εύνοια των Τούρκων.
Μετά το 1991 άνοιξαν τα σύνορα σε μία ανεξέλεγκτη μετανάστευση που στην ουσία σήμερα είναι το μείζον εθνικό και κοινωνικό πρόβλημα. Η Ελλάδα χάνεται όχι στα σύνορα αλλά στο κέντρο της Αθήνας που έχει μεταβληθεί σε πολυπολιτισμικό γκέτο. Η Ελλάδα χάνεται στα νηπιαγωγεία που τα ελληνόπουλα είναι μειοψηφία και στις κλινικές των εκτρώσεων στα οποία, τα ελληνόπουλα, είναι πλειοψηφία. Η Ελλάδα χάνεται γιατί κινδυνεύει η εθνική της σύσταση εξαιτίας των αλλογενών αλλά και η ψυχή της εξαιτίας των ξενικών τρόπων.
Η Μεταπολίτευση έφτιαξε μία κοινωνία υπέρμετρου καταναλωτισμού δημιουργώντας πλαστές ανάγκες με ψεύτικο χρήμα. Με διορισμούς σε ένα δυσλειτουργικό κομματικό κράτος, με δάνεια, με φούσκες, με σκάνδαλα. Και ήρθε η ώρα να τα πάρουν πίσω, διαλύοντας την μεσαία τάξη και μαζί της κάθε μορφή παραδοσιακής οικονομίας, κάθε μορφή μικρής ή μεσαίας επιχειρηματικότητας. Γιατί οι πολυεθνικές τα θέλουν όλα και τους θέλουν όλους υπαλλήλους τους.
Και μετά την Μεταπολίτευση τι;
Φτάνει όμως με την έκθεση ιδεών μιας πραγματικότητας που όλοι βιώνουμε. Το ζητούμενο είναι το τι μέλλει γενέσθαι. Η μεταπολίτευση τελείωσε, το παραδέχονται οι ίδιοι οι εμπνευστές της. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η Μεταπολίτευση φεύγει, αντικαθίσταται αντί να καταρρέει και να παρασύρει μαζί της όλον τον συρφετό της. Αντίθετα, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που την δημιούργησαν τότε, σήμερα την αποσύρουν για να την αντικαταστήσουν με κάποιο άλλο δικό τους προϊόν.
Οφείλουμε λοιπόν ως πατριωτικό κίνημα να χαιρόμαστε στο μνημόσυνο της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας; Από ηθικής άποψης ναι, γιατί από την πρώτη στιγμή σταθήκαμε απέναντί της, από πρακτική άποψη όμως, όχι. Γιατί δεν είμαστε εμείς που προκαλέσαμε το τέλος της και το κυριότερο δεν διαμορφώνουμε το μετά από αυτήν. Δεν έχουμε καν άποψη, πέρα από ανούσια τσιτάτα, για το τι θα θέλαμε στην θέση της.
Αντίθετα, βλέπουμε κάποιους στον «χώρο μας» να επιχαίρουν για τα άμεσα κοινωνικά αποτελέσματα της μετάβασης στο μετά-μεταπολιτευτικό σύστημα. Επιχαίρουν για την διάλυση και το ξεπούλημα του δημοσίου, γιατί το ταυτίζουν με τον δικομματισμό. Υπερθεματίζουν για το άνοιγμα των επαγγελμάτων και την καταστροφή της μικρής επιχειρηματικότητας, θεωρώντας ότι οι πολυεθνικές θα μας σώσουν. Σε μία εποχή όπου παγκόσμια η φιλελεύθερη λογική αυτοκαταργείται εξαιτίας των συνεπειών της στην οικονομία, εδώ γίνονται θεματοφύλακες αυτής, με έναν ανούσιο αντιαριστερό λόγο ξεχασμένο δεκαετίες πριν. Ποιος ξέρει, ίσως να ελπίζουν να γίνουν μέλη της νέας πολιτικής τάξης που θα προκύψει. Μιας τάξης η οποία για κάποιο μαγικό τρόπο, παρότι θα προέρχεται από την προηγούμενη, θα είναι λιγότερο διεφθαρμένη, λιγότερο ξεπουλημένη, λιγότερο άχρηστη.
Ας σοβαρευτούμε επιτέλους και ας καταλάβουμε ότι το σύστημα, είτε λέγεται Μεταπολίτευση είτε αλλιώτικα, δεν αλλάζει με συνταγματικές τροποποιήσεις ούτε με σκέτη επίδειξη στους δρόμους. Το σύστημα θα αλλάξει όταν εμείς πάρουμε τον ρόλο της αριστεράς το 74΄. Όταν κερδίσουμε δηλαδή τις ψυχές του κόσμου: με τις ιδέες, με την τέχνη, με την νοοτροπία, με τον τρόπο ζωής και ναι, και με την επίδειξη δύναμης. Τότε που θα έχει επαναστατικό αντικείμενο και δεν θα λειτουργεί σαν εκτόνωση.
Η κοινωνία γύρω μας κυριολεκτικά παραπαίει. Τους βαρέθηκε όλους και όλα, ψάχνεται για το άλλο από την μίζερη πραγματικότητά της. Ας μην γίνουμε εμείς τα μαντρόσκυλα ή η βαλβίδα εκτόνωσης αυτής της πραγματικότητας αλλά ας υπάρξουμε η ανατροπή της.
Οφείλουμε λοιπόν ως πατριωτικό κίνημα να χαιρόμαστε στο μνημόσυνο της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας; Από ηθικής άποψης ναι, γιατί από την πρώτη στιγμή σταθήκαμε απέναντί της, από πρακτική άποψη όμως, όχι. Γιατί δεν είμαστε εμείς που προκαλέσαμε το τέλος της και το κυριότερο δεν διαμορφώνουμε το μετά από αυτήν. Δεν έχουμε καν άποψη, πέρα από ανούσια τσιτάτα, για το τι θα θέλαμε στην θέση της.
Αντίθετα, βλέπουμε κάποιους στον «χώρο μας» να επιχαίρουν για τα άμεσα κοινωνικά αποτελέσματα της μετάβασης στο μετά-μεταπολιτευτικό σύστημα. Επιχαίρουν για την διάλυση και το ξεπούλημα του δημοσίου, γιατί το ταυτίζουν με τον δικομματισμό. Υπερθεματίζουν για το άνοιγμα των επαγγελμάτων και την καταστροφή της μικρής επιχειρηματικότητας, θεωρώντας ότι οι πολυεθνικές θα μας σώσουν. Σε μία εποχή όπου παγκόσμια η φιλελεύθερη λογική αυτοκαταργείται εξαιτίας των συνεπειών της στην οικονομία, εδώ γίνονται θεματοφύλακες αυτής, με έναν ανούσιο αντιαριστερό λόγο ξεχασμένο δεκαετίες πριν. Ποιος ξέρει, ίσως να ελπίζουν να γίνουν μέλη της νέας πολιτικής τάξης που θα προκύψει. Μιας τάξης η οποία για κάποιο μαγικό τρόπο, παρότι θα προέρχεται από την προηγούμενη, θα είναι λιγότερο διεφθαρμένη, λιγότερο ξεπουλημένη, λιγότερο άχρηστη.
Ας σοβαρευτούμε επιτέλους και ας καταλάβουμε ότι το σύστημα, είτε λέγεται Μεταπολίτευση είτε αλλιώτικα, δεν αλλάζει με συνταγματικές τροποποιήσεις ούτε με σκέτη επίδειξη στους δρόμους. Το σύστημα θα αλλάξει όταν εμείς πάρουμε τον ρόλο της αριστεράς το 74΄. Όταν κερδίσουμε δηλαδή τις ψυχές του κόσμου: με τις ιδέες, με την τέχνη, με την νοοτροπία, με τον τρόπο ζωής και ναι, και με την επίδειξη δύναμης. Τότε που θα έχει επαναστατικό αντικείμενο και δεν θα λειτουργεί σαν εκτόνωση.
Η κοινωνία γύρω μας κυριολεκτικά παραπαίει. Τους βαρέθηκε όλους και όλα, ψάχνεται για το άλλο από την μίζερη πραγματικότητά της. Ας μην γίνουμε εμείς τα μαντρόσκυλα ή η βαλβίδα εκτόνωσης αυτής της πραγματικότητας αλλά ας υπάρξουμε η ανατροπή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου